و وعده صد دلاري كردن محصولات بعديش را در آينده نزديك داد. اما براي تحقق اين وعده موانع زيادي پيش رو داشت.
اينتل دوست داشت چيزي مثل لپ تاپ بسازد اما تماما الكترونيكي كاملا سبك و ارزان. و در اولين اقدام يك لپ تاپ با نمايشگر 10 اينچ توليد كرد و عنوان نوت بوك را به آن داد و در اقدام بعدي سي دي رام را حذف كرد و گفت كه اين وسيله با هدف اتصال به شبكه جهاني و تبادل اطلاعات با آن است و نيازي به سي دي رام و انواع حافظه ها را ندارد اطلاعات را از همان اينترنت بگيريد و در فضاهاي مجازي تان ذخيره كنيد!
اين مغلطه ها جهت حذف فلاپي و سي دي رام براي بعضي كاربران حرفه اي اينترنتي شايد قانع كننده بود اما مشكل اصلي (هارد ده الي صد گيگي با موتور ديزلي اش) را نميشد با اين شوخي ها حل كرد.

از آن طرف فن آوري توليد فلش و حافظه هاي اس دي Micro SD آنچنان عجولانه و با دستپاچگي پيش ميرفت كه ظرفيتش خيلي زود بمرز بالاتر از يك گيگ رسيد و همين حجم براي ساخت يك رايانه روستائي بدون هارد كفايت كرد.
اولين كارخانه، سوني بود كه يك نت بوك با هارد اس دي Micro SD با ظرقيت 32 گيگ ساخت با ضخامتي در حد يك سانت و وزن 750 گرم و اين بسيار هيجان آور بود براي افرادي كه از بدوش كشيدن نوت بوك يك و نيم كيلوئي نفسشان بند ميامد. البته قيمت اين محصول فقط برازنده اربابان و كارخانه داران بود نه كودكان طبقه پرولتاريا!