|
هم قادر است در عرض چند ثانيه همه آنچه را كه طي ساليان اندوخته نابود كند.
گرفتن كپي و انتقال اسناد بديگر رايانه ها هم يكي ديگر از الزامات كار با رايانه است. بنابر اين،
وسيله اي كه بسادگي بتوان انتقال اسناد (و بعبارتي ديگر پشتيبان گيري) را انجام داد
از ضروريات آن بشمار ميايد.
قبل از اينكه سي دي توليد شود وسيله اي بنام فلاپي توليد شده بود كه در نهايت تحولاتش
به 1.4 مگا بيت ظرفيت رسيد و در عين سهولت كپي گرفتن و پاك كردن اطلاعات اما دو
تا اشكال كاربران را ميازرد. يكي حجم كم ظرفيت فلاپي و دوم پاك شدن ناخواسته كه مثلا در
همجواري وسائل مغناطيسي و يا قرار گرفتن در معرض اشعه داغ آفتاب كلا غير قابل
استفاده ميشد.
نكته جالب اين بود كه به هيچ عنوان ظرفيت آن نتوانست تا روز آخر عمر اين وسيله،
اضافه شود و همان 1.4 مگ بافيماند (نسل قبلي فقط كمي كمتر بود). سي دي ها نيز حداكثر
از 700 مگ به 850 هم رسيدند و نوع قابل نوشتن و پاك كردن آنها (RW) بود كه ديگر كاربران
را از فلاپي ها دور كرد. اما چيزي كه باعث شد تا كار فلاپي را بسازد و آنرا براي
ابد از دور خارج كند ورود فلش
بود. اوائل با نام كول ديسك وارد بازار شد و با ظرفيت 128 مگا بيت (9 برابر فلاپي) شور وشعفي توصيف
ناپذير را در دانشجويان و كاربران ايجاد كرد.
و در اولين اقدام شركت هاي توليد كننده رايانه (بدنه ساز البته)، فلاپي را حذف كرده و به قرار دادن
پايانه يو اس بي اكتفا كردند. اگر چه هنوز در پارتيشن بندي نه تنها جاي خالي فلاپي
A را بلكه فلاپي
B را هم
ميبينيم!!
(نگران نشويد قاطي نكرديم بحث اصلي را بياد داريم!) اينتل بارها تلاش كرد يك رايانه
بسيار ارزان قيمت توليد كند و در ابتدا با تبليغات فراوان تعدادي
رايانه زير سيصد دلاري را به كودكان روستائي هندي هديه كرد
|