حالا با اين قصه شهرزادي كه شنيديد اگر هنوز خوابتان نبرده باشد، براي
اينكه تا آخر داستان خواب از سرتان بپرد آيا ميتوانيد حدس بزنيد چنانكه بخواهيم يك مگا بيت سلول
حافظه را با آي سي هاي متداول 16 كيلو بيتي 32 پايه اي شبيه به هزار پاي آنزمان بسازيم
ناچاريم چند عدد را در يك برد الكترونيكي (مادر برد) قرار دهيم؟
بله دقيقا 64 عدد كه ميشود 1024 كيلو بيت. كه ديگر جايي
براي قطعات جانبي و هم قطار هاي پردازنده باقي نميماند. (با توجه به فن آوري آنزمان كه بسيار با
حالا متفاوت بود) و در ثاني سلطان و وزير با تدبير هر دو بخوبي ميدانستند اين آغاز راه است و اي
بسا با اعداد بزرگتر حافظه هم مواجه شوند و بايد تدبيري كاراتر داشته باشند براي
توسعه پذيري سلول هاي حافظه اصلي و دائمي. و نكته ديگر اينكه درست است كه كاربر ممكن است فقط از
سيستم عامل داس استفاده كند و نخواهد هيچگاه پاك شود اما برنامه هاي جانبي چطور؟
آنها ممكن است تغيير كنند و بروز شوند پس دايما ميبايست در حال نوشتن و پاك كردن
سلول هاي حافظه باشند آنهم بشكل الكترونيكي كه كار دانشجوي سخت افزاري است نه افراد
عادي. و در واقع به اين نتيجه رسيدند اگر در گذشته برآي سيستم عامل حافظه اي لازم
بود تا هيچگاه پاك نشود اما حالا به نوعي از حافظه نياز است كه اولا قابل پاك شدن و
نوشتن مجدد هم باشد و ثانيا بسادگي و بسرعت توسط كاربر غير حرفه اي اينكار انجام
پذيرد و همچون گذشته بتواند در هنگام عدم وجود ولتاژ ماندگار باشد و پاك نشود. و به
اين ترتيب بود كه هارد فعلي با اين مشخصات متولد شد:يك حافظه با قابليت توسعه بخشي و ماندگاري اطلاعات، بي نياز از وجود برق، و با
قابليت نوشتن و پاك كردن بي درد سر و توسط يك كاربر عادي و غير فني. و با يك حجم
كوچك و قيمتي واقعا اقتصادي!
و جهت اين منظور نوعي از حافظه ساخته شد كه الكترونيكي
نبود بلكه مثل صفحه گرامافون اديسون كار ميكرد (بازگشت به ما قبل تاريخ!). يك صفحه
گرد از نوعي مغناطيس آهن و يك هد كه توسط هد
اطلاعات روي |