قبل از اينكه رايانه هاي خانگي ببازار بيايد مشكل بزرگي در طراحي
منابع تغذيه وجود داشت كه براي
طراحان بسيار دغدغه آور بود و آن وزن و حجم و قيمت غير قابل قبول همين بخش ظاهرا
ساده دستگاه بود! چرا؟ تا آن زمان
منابع تغذيه دستگاه هاي
الكترونيكي كه مصرف و توان بالايي داشتند و نميشد از طريق باطري تامين كرد را توسط
يك ترانس كاهنده برق شهر، ميساختند. توسط ترانس، برق از 220 ولت به ولتاژ مورد نظر
كاسته شده و سپس با يك مدار الكترونيكي تضفيه شده و بطور دقيق (برحسب نياز البته)
تثبيت و صاف (عاري از نوسان برق) ميشد. و اين مجموعه معمولا چيزي در حد توان 10 الي
50 وات متداول بود و نياز لوازم الكترونيكي بيش از اين هم نبود البته تلويزيون رنگي
ولتاژ و توان بالايي را طلب ميكرد كه آنهم با تمهيداتي (بيشتر شبيه به يك ترفند) از
خود برق شهر تامين شد بدون نياز به يك ترانس كاهنده.
ولي در ارتباط با رايانه هاي اوليه طراحان مجبور بودند كه جمعا براي تامين ولتاژهاي
مختلف مورد نياز، 200 الي 250 وات برق تامين كنند كه اگر حداقل دقت و نيز تثبيت
لازمه هم ده درصد باشد و تهيه چنين منبع تغيه اي با امكانات آنزمان، بسته اي در حد 5
الي 7 كيلو و حجمي در حد نصف يك بدنه فعلي رايانه و قيمتي نزديك يك رايانه فعلي
تمام ميشد و اين اصلا از نظر تجاري قابل قبول نبود. اما مخترين
توانستند بجاي ترانس معمولي از روشي كه به آن اتصال زدن (سوييچينگ) ميگفتند كه بطور
ساده تبديل فركانس برق شهر به فركانس بالا و انتقال آن توسط ترانس هاي كوچك با هسته
فريت خالص بود، استفاده كنند. نقطه ضعف در روش سوييچينگ اين بود كه خط برق شهر
مستقيما وارد دستگاه ميشد و هيچ جداسازي هم دركار نبود. اگرچه جداسازي بشكل خاصي
تقريبا حل شد اما بهرحال اين روش جديد گام بزرگ و تحولي نوين در طراحي
منابع تغذيه
بود و مانع بزرگي را كه سر راه خانگي شدن رايانه وچود داشت از ميان برد و نتيجتا
شما اكنون |