|
اما
نمايشگر هاي ال سي دي رنگي برخلاف نوع سياه و سفيد كه حالت بلوك و
قطعه را دارد، در واقع از واحد هاي سلول ديودي يا
ترانزيستوري حساس به نور استفاده
ميكنند. TFT و
STN و TFD از انواع فن آوري
هاي ساخت اين نوع
نمايشگر ميباشند.
سلول هاي نوري بشكل ماتريس گونه كنار هم چيده شده و جمعا تشكيل دقت
نمايشگر
(رزوليشن) را ميدهند. كه در برابر اعمال مقادير مختلف ولتاژ، طيف هاي مختلف
نوري ايجاد ميكنند و تصوير كلي را بوجود مياورند.
مصرف برق آنها بسيار بيشتر از مصرف
ال سي دي
LCD
سياه و سفيد است و زاويه ديد كمتري را
نيز پوشش ميدهد. و بمانند
LED
در تاريكي ميدرخشد ولي در محيط نوراني كم مياورند.
اختراع اين
نوع
نمايشگر تحول بزرگي بشمار ميرفت، حجم بسيار كم، وزن كاملا سبك و نازكي
نمايشگر، واقعا مجذوب كننده و حيرت انگيز بود. و آزاد شدن يكباره سطح وسيعي
از ميز كاربران خانگي و ادارات، و نيز براي فروشندگان آن، فوق العاده حائز اهميت و
شادي آفرين بود!
اما اين اختراع ديرهنگام، معايب بزرگي بهمراه
داشت:
1- بزرگ ترين عيب آن عدم يك دستي رنگ در كل سطح
نمايشگر بود (مشكل
زاويه ديد) بطوريكه براي رفع آن، بهترين حالت ديد به
نمايشگر، نگاه كاملا عمود بر مركز صفحه نمايش آنهم در
نمايشگر
12 اينچي و در فاصله 70 سانتي بود كه اين اشكال را تا حدي پوشش ميداد، اما در صفحه
نمايش 17 اينچ ببالا و با همين فاصله، گوشه ها و لبه ها،
رنگي متفاوت با مركز آن را نشان ميداد (اشباع شدن رنگها)! |