جزييات اثر خلق شده را با تمامي مشخصه هايش تماما درك كرده و از آن لذت ببرد! بهمين
دليل ادوات ضبط و پخش و تقويت كننده هاي صوتي كه رابط بين نوازنده و
شنونده هستند ميبايستي امانت دار خوبي باشند و چيزي از قلم نيفتد. بطور كلي دستگاه
هاي صوتي قديمي همواره ملزم به پشتيباني از 20 سيكل تا 20 كيلو سيكل بودند و هرچه گران قيمت تر ميشدند، بمعناي برجستگي خصوصيات اين انتقال
فركانسي با توان لازمه (دسي بل) آن، بدون هرگونه اغتشاش و اعوجاج و تغييرات ناشي از
تقويت صوتي بود.
در نوع قديمي بلندگو با كيفيت عالي، سعي ميشد كه
در هر سمت (چپ و راست) تا 4 بلندگو (يا حتي بيشتر) داخل جعبه بلندگو قرار داشته باشد و فركانس ها
به سه گروه تقسيم شود؛ از 20 تا 200 هرتر (رديف بم يا باس) به يك بلندگوي قوي بم كه
بيشترين قطر را داشت منتقل ميشد و فركانس 15 كيلو تا 20 كيلو هرتز (رديف زير يا
تريبل) به يك بلندگوي
زير (كوچك و بوقي شكل بود) منتقل و فركانس مياني (ميدل) هم به دو بلندگوي متوسط وصل ميشد.
اين تقسيم بندي توسط فيلترهاي مخصوص سلف و خازني انجام ميگرفت.
اما اين تقسيم بندي در بلندگو هاي سه تكه اصلا رايچ (و حتي قابل اجرا) نيست و محدوده
تقويت صوتي نيز
بجاي 20 تا 20 كيلو هرتر حدودا به 60 تا 16 كيلو تغيير يافته تا در عين ارزان تمام شدن، از جذابيت صوتي لازم (بم طتين دار) هم برخوردار
شود.
در مدل جديد بلندگو هاي سه تكه اي در واقع اصالت استريو بودن صدا هم از بين ميرود (و بهمين دليل
است كه خروجي گوشي-هدفون ندارد) و اگر چه مدار الكتروني سه تكه اي ها سعي در انتقال
بخش هاي شاخص در اصوات چپ يا راست به بلندگوهاي مربوطه دارد اما عمدتا جدا سازي ها
بر اساس فركانس هاي قطعات صوتي دريافت شده است كه از هم مجزا و به بلندگوهاي ضعيف و
زير چپ و يا راست هدايت ميشوند حال چه اصلا استريو (تفكيك شده) بوده باشند و يا
بشكل مونو
(ساده) |